To rozpisana na dwa głosy swego rodzaju żałobna, ale piękna i wzruszająca pieśń o latach, które odeszły (…) Marta Dzido po mistrzowsku poradziła sobie z językiem opisującym seks. Fragmenty te (a jest ich mnóstwo) znakomicie oddają namiętność. Eros jest tu obecny w każdej czułości, każdym dotyku, spojrzeniu, ale także różnego rodzaju „pierwszych razach”. To bezpruderyjna historia odkrywania radości z seksu, przekraczania norm i znajdowania w tym szczęścia. – Anna Godzińska, Szuflada

Autentycznie i bez „mizdrzenia się” opisuje kobiece pożądanie, orgazmy, seksualne pragnienia. Nie ma w tym pretensjonalności, jest za to seks na warszawskich dachach i na cmentarzu, cielesne i emocjonalne trójkąty, ale i lęki przed zaangażowaniem i idącym za nimi ograniczeniem możliwości pełnego doznawania świata.  Frajda jest więc powieścią erotyczną w najlepszym znaczeniu tego słowa. W dodatku z ciekawie zbudowaną narracją.  – Jolanta Prochowicz, e-splot

Czy da się opowiedzieć o pierwszej miłości? O tym, jak pękają bariery i młode ciało odkrywa, czym jest przyjemność? A także o tym, że jej dawanie bywa ważniejsze niż doznawanie rozkoszy, bo wiąże partnera miłosnym węzłem i pozwala go od siebie uzależnić. Żaden węzeł nie jest jednak ostateczny, zwłaszcza gdy dwoje ludzi zakłada, że pozostaną wolni, nie przyjmą żadnych ograniczeń i nie wykluczą ze swego życia niczego, co mogłoby pomnożyć  rozkosz.
Czy da się opowiedzieć o miłości, skoro język stawia opór? To mogło się udać tylko przy założeniu, że odrzuci się wszystko, co wulgarne i że zachowa się szczerość i niewinność młodości.
Polszczyzna Marty Dzido to "język giętki", który potrafi zachować niewinność i zdziwienie tym, co dzieje się pierwszy raz.
Nie jest to jednak opowiadanie całkiem młodej kobiety. To retrospekcja, pozbawiona nostalgii, a przepojona sensualnością. Tych dwoje spotkało się kiedyś, a potem życie uniosło ich w dwie różne strony. Z perspektywy lat, bagażu dorosłości spoglądają na to, co im się zdarzyło i czują dawny żar.
"Frajda" to powieść, którą można postawić obok prozy miłosnej Marqueritte Duras: bezkompromisowa artystycznie, szczera i sensualna. - Nagroda Literacka Unii Europejskiej 2019 -uzasadnienie Jury, prof. Anna Nasiłowska

Historia ma wydźwięk uniwersalny a każdy może ją odczytać po swojemu skupiając się na własnych doświadczeniach. Bo miłość tutaj może być wszystkim, i tytułową frajdą, i namiętnością, i rozczarowaniem. Może być silna i zniewalająca, ale też bardzo ulotna. - Marta Mrowiec, Na Regale

Marta Dzido dała nam Frajdę, czyli bezpretensjonalną książkę o miłości, która niektórym się już przytrafiła, a innym być może jeszcze przytrafi. O miłości majowej, burzliwej, cielesnej. O związku bez przyszłości, w który i tak się brnie, bo jest jak uzależnienie. Ta książka wzrusza i podnieca, pozwala wyobraźni na wycieczki do krainy beztroskiej frajdy. - Lady Pasztet

W 2012 roku przed Manifestacjami Poetyckimi mailując z pewną osobą, dostałam pytanie, z jakim tematem będę uczestniczyć podczas festiwalu – napisałam, że prezentuję z Łukaszem Podgórnim adaptację cyfrową Tytusa Czyżewskiego. W odpowiedzi otrzymałam: "jesteś w którejś dyskusji w «męskiej przestrzeni»?", po czym padło zdanie, że Ona występuje w "przestrzeni kobiecej". Krótkie zdania, ale tak mocne i znaczące, że nie potrafiłam tak po prostu wyrzucić ich do "kosza", tym bardziej, że wypowiedziała je kobieta także sięgająca po narzędzia nowych mediów. Okazuje się, że działania Judy Malloy – Women, Art and Technology – to jakaś mrzonka. Technologie są męskie, choć technologia jest przecież kobietą (?). Nie sądziłam, że możemy nadal myśleć w takich kategoriach, nawet jeśli zapisuje się je w cudzysłów, a może to i gorzej – cudzysłów wykorzystujemy do szybkiego skategoryzowania, zasygnalizowania zjawiska, by po chwili asekuracyjnie powiedzieć, że przecież wcale tak nie myślimy… Czas zatem przyznać się, że czekałam na taki hipertekst jak Matrioszka Marty Dzido, nie tylko dlatego, że jest hiperpowieścią, którą chce się czytać, lecz także, że, przede wszystkim, włącza "przestrzeń kobiecą" w "przestrzeń męską" (czy ten dyskurs nie brzmi jałowo?). Dzido z powodzeniem możemy dopisać do listy kobiet, wykorzystujących nowe technologie do generowania utworów cyfrowych – wystarczy przywołać Malloy, Shelley Jackson, Stephanie Strickland, Christine Wilks, Susan Gibb, Ayę Karpinską.

Można zarzucać Marcie Dzido, że podała rękę tradycjonalistom, ale być może ma rację – może jeszcze trzeba prowadzić ich za rączkę. Można zarzucić autorce, że wprowadziła animacje i ilustracje, które niczego nie wnoszą do tekstu, a graficznie utwór nie wywołuje entuzjazmu. Nie można jednak powiedzieć – w końcu! – że powieść hipertekstowa nobilituje formę, spychając na dalszy plan treść. Matrioszka jest dowodem tego, że o znaczeniu utworu cyfrowego możemy rozmawiać – niech żyje interpretacja (?), ale co ważne – w kontekście struktury, programowania i narzędzi. Na tym mogłabym skończyć tekst, wspominając jeszcze o milczących, skonsternowanych krytykach literackich, którzy nie wiedzą co mają robić, bo niby autorką jest Marta Dzido (ta Dzido?), bo niby hipertekst ma ISBN (jest książką?), czyli jak – "wypada" napisać recenzję czy nie? - Urszula Pawlicka, Techsty

Pod subtelnym płaszczykiem formy fabuła brutalnie wdziera się w psychikę czytelnika, demaskuje rzeczywistość, ucina suche i puste dywagacje nad odwiecznym problemem aborcji, obnaża tabu. - Marta Skrzypczak, Pro Arte

Dzięki filmowi Siłaczki polskie sufrażystki stają się bliskie i realne - Wysokie Obcasy, Dorota Warakomska

Nasze prababki ogólnie nie miały łatwego życia. Ówczesne aktywistki walczyły przecież o prawa w kraju, którego wtedy oficjalnie nie było nawet na mapie! To różniło je od sufrażystek działających na przełomie XIX i XX wieku na świecie. Mogły też liczyć na silne wsparcie mężczyzn, którego np. Angielkom zabrakło. Feministyczne hasła przenikały się z niepodległościowymi, a niektóre z nich wciąż brzmią aktualnie. – natemat, Bartosz Godziński